Vandaag spreek ik Chris Bergström, (37 jaar). Chris is bekend als voormalig sidekick van Radio 538 met Wietze de Jager. Daarnaast is hij onderdeel van de succesvolle Man man man de podcast die hij samen met Domien Verschuuren en Bas Louissen heeft. Ook heeft hij inmiddels twee boeken uitgebracht.
Chris verloor bijna 11 jaar geleden zijn moeder. Ik vraag hem naar zijn herinneringen en hoe hij moederdag nu beleeft.
Hij valt meteen met de deur in huis: “Wat ik het meest van mijn moeder mis, is het onvoorwaardelijke gevoel dat ze me begreep. Ze gaf me altijd het gevoel dat alles oké was, zelfs als dat niet zo was. Toen ik haar verloor, raakte ik dat stukje ook kwijt, en dat vond ik heel moeilijk.”
“Tja, het duurde voor haar te lang en voor ons te kort. Wij wilden haar natuurlijk niet kwijt. Ze kreeg alvleesklierkanker. In oktober vierden we haar 60e verjaardag, maar ze voelde zich niet zo lekker. We hadden geen idee wat er aan de hand was. In november, toen ik op vakantie was, belde ze me en vertelde dat ze Kerst met de familie zou afzeggen. Iets waar ze altijd enorm naar uitkeek. Ik vond dat vrij vroeg en dacht meteen: ‘Fouteboel, ze heeft kanker’, zonder dat een van ons dat had uitgesproken of wist.”
“Uiteindelijk hoorden we pas halverwege januari dat ze alvleesklierkanker had, met verdachte plekken op haar longen. En daar was niets meer aan te doen. Echt helemaal niets. Ze mocht wel meedoen aan een trial; ze kreeg of een medicijn of een placebo. Achteraf hebben we gehoord dat ze het placebo heeft gekregen.”
Chris vervolgt: “Je denkt dan nog ‘We maken er het beste van, we gaan fietsen, op vakantie, misschien duurt het nog wel een half jaar of jaren’. Maar helaas, vanaf dat moment was het eigenlijk meteen klaar. Ze was echt ziek.”
“Uiteindelijk duurde haar ziektebed een half jaar. Ze overleed in juni en koos er zelf voor om te gaan. Mijn zus was zwanger van haar eerste kindje, Finn, en mijn moeder dacht: ‘Ik kan hem toch niet vasthouden en mijn dochter moet aansterken’.
Wat het voor ons gezin makkelijker maakte, was dat de keuze al gemaakt was. Mama ging dood, en wij hoefden daar verder niet over te beslissen. Toen zijn we het traject van palliatieve sedatie ingegaan. Dat heeft uiteindelijk nog 8 dagen geduurd. Het was een hele intensieve week waarin je op een gegeven moment ook gunt dat ze gaat.”
Chris vertelt met tranen in zijn ogen dat hij tegen zijn moeder zei: “Het is goed zo mama, ga maar.”, en toen ging ze.
Ik vraag Chris hoe hij de afgelopen jaren met het verlies is omgegaan. “Het verdriet wordt minder, omdat je ermee leert leven. Ze weet zoveel niet. Niet dat ik in Utrecht woon, dat ik een vriendin heb die Charlot heet, dat we een dochter, Sara, hebben, dat ze meerdere kleinkinderen heeft, dat ik een boek heb uitgebracht, en nog zoveel meer. Mijn vader was net met pensioen, en zij zou nog even doorgaan en dan ook stoppen. Maar dat heeft ze helaas niet gehaald.”
Chris vertelt dat hij veel steun heeft gehad van vrienden en familie. “Ik heb er veel over gepraat. Niet met iedereen, maar dat hoeft ook niet. Aan een handjevol mensen heb je genoeg. Bij alle vrienden die dierbaar zijn, kon ik terecht en huilen.”
“Als gezin zijn we wel hechter geworden, zeker aan het begin. We gaan sowieso ieder jaar op haar verjaardag en sterfdatum met elkaar eten en proberen dan zo veel mogelijk te praten over mijn moeder. Nu zien we elkaar te weinig, vind ik. Laatst was ik voor het eerst een weekend weg met mijn zus om de marathon in Parijs te lopen. Dat vond ik heel waardevol, en dan hebben we het ook over mijn moeder.”
“In het begin heb ik wel gerouwd, maar ik ben ook snel weer gaan werken. Op woensdag was de crematie, en op maandag ging ik weer aan het werk. Ik vond het fijn en had daardoor een uitlaatklep en afleiding. Misschien had ik later moeten beginnen en een tijdje thuis moeten blijven. Maar ja, hoe lang dan? Een week, twee maanden, een half jaar? Ik had geen idee en heb er geen spijt van. Het heeft me misschien wel op de been gehouden.”
“Vaak gebeurde het dat ik in de auto naar mijn werk de hele weg huilde. Dan kwam ik op mijn werk aan en was ik ‘clowntje Chris’, veel lachen en deed alsof er niets aan de hand was. Aan het eind van de dag was ik helemaal leeg en ging ik weer naar huis.”
Chris vertelt verder: “Ik was heel veel aan het werk en ging de kroeg in met vrienden. Nu zou ik dat anders doen. Nu zou ik gaan wandelen en de rust opzoeken. Maar mijn leven was toen ook heel anders. Ik was 26, had m’n eerste ‘grote mensen baan’, geen partner, geen kind. Het was een andere levensfase.”
“Wat ik echt mis is een klankbord. Ik kan bij veel mensen terecht: Charlot, m’n vader, zus en vrienden. Maar zij zijn je moeder niet, en dat voelt echt anders. Ik denk vaak genoeg: ‘Hoe zou m’n moeder hierover denken?'”
“Ik heb ook moeilijke keuzes gemaakt de afgelopen jaren. Ik heb een burn-out gehad en moest kiezen of ik bij Radio 538 wilde blijven of doorgaan met Man man man de podcast. Dan denk ik aan mijn moeder: ‘Wat zou zij hebben gezegd?’ Ik denk dat we met keuzes op een lijn liggen, dus daar luister ik naar. Ik volg mijn gevoel en heb het gevoel dat mijn moeder meestuurt.”
“Ik heb ook een foto van mijn moeder in de kast staan. Als ik een keuze moet maken of ergens mee zit, kijk ik even naar de foto. En toen mijn vriendin zwanger was, lieten we als eerste de echo aan haar zien. Verder sta ik er dagelijks niet meer bij stil. Als ik er langs loop met mijn dochtertje, nu anderhalf jaar oud, dan zegt zij wel blij ‘Oma!’ bij de foto, en dat vind ik heel erg leuk.”
Heb je eigenlijk een blijvende herinnering aan je moeder? “Ik heb een tatoeage laten zetten. Het is een zeilboot die is afgebeeld als boek. Mijn moeder hield van zeilen en werkte in het boekenvak. Sara was net geboren, en ik had net een boek geschreven. Mijn moeder wilde altijd als kind dat ik ook leerde zeilen, maar dat durfde ik nooit. Dus deze tatoeage staat voor durven. Ik kan nog steeds niet zeilen. Het plan was om dat met mijn moeder te doen, maar toen werd ze ziek. Daar heb ik nog altijd spijt van, dat ik nooit met mijn moeder op het water ben geweest.”
Chris vertelt verder: “Wat ik heel vervelend vind, is dat de meeste herinneringen die ik heb van mijn moeder, van de laatste maanden zijn, toen ze ziek was. Ik heb veel moeite om te herinneren op te halen hoe ze altijd was en hoe leuk het was, of specifieke herinneringen. Het lukt me niet om die terug te halen. Alleen dat ze me een fijn en veilig gevoel gaf. Ik heb ook niet zoveel foto’s van haar, omdat ze nooit op de foto wilde staan. Ze schaamde zich. Zij maakte altijd de foto, en daardoor hebben we er niet zoveel.”
“Ja, mijn lievelingsboek was Welterusten kleine beer, en mijn moeder heeft dat ingesproken toen ze ziek was, voor Finn, het zoontje van mijn zus, die toen nog in haar buik zat.”
Ik zie dat het Chris raakt. “Die heb ik alleen nog nooit geluisterd. Dat durf ik niet. Ik hoor haar nooit meer. Ik denk dat ik het ooit wel wil luisteren, misschien samen met mijn dochtertje Sara. Maar nu nog niet.”
“Mijn vader heeft ook nog heel lang haar voicemail gehad. Hij nam haar telefoon over en kon geen afscheid nemen van de voicemail, haar stem. Maar iedere keer als ik mijn vader belde, hoorde ik mijn moeder. Ik hing dan eerder op. Haar stem horen vond ik lastig.”
“Het gemis tijdens feestdagen vervaagt. Het eerste en tweede jaar is het gemis enorm. Alles is voor de eerste keer zonder je moeder. Maar daarna wordt het minder. Je viert de dagen dan met een rouwrandje.”
Het is nu bijna Moederdag. Hoe voelt dat? “Vorig jaar vierde ik voor het eerst Moederdag met mijn eigen gezin, voor Charlot. Op zulke momenten lopen we even naar de foto van mijn moeder. Charlot vindt het ook jammer dat ik geen moeder meer heb. Ze heeft haar nooit gekend en heeft dus ook geen schoonmoeder. Ze kent haar alleen van de verhalen. Maar vragen hoe ik vroeger was, kan niet. Maar misschien is dat maar goed ook… ;)”
Uitvaartland
De Friese Poort 106
1823 BT Alkmaar
KVK: 70310629
Algemene voorwaarden | Privacyverklaring | Cookieverklaring | Cookievoorkeuren aanpassen | Disclaimer | Beoordeling door klanten: 4,9 / 5 | 23 reviews
